|
نمايشگاه مجسمه هاي سيتي سنتر تا جمعه ادامه دارد[93/04/25] |
| بازگشت به کل اخبار |
نمايشگاه مجسمه هاي سيتي سنتر تا جمعه ادامه دارد
اعتياد، اين بار به روايت مجسمه
مـهسـا پـاكـروان: ستـون فقـرات و دنـده‌هـايـش انگـار مي‌خواهند ازتنش بيرون بزنند. هيكلش آنقدر شكننده اسـت كـه اگـر خـواسـتِ مـجـسـمـه‌سـاز بـراي ايـسـتـادنـش نبود،حتماً تاكنون بر زمين پهن شده بود.
اينجـا نگارخانه هنر اصفهان سيتي سنتر است. مجسمه‌ها ســالــن را پــر كــرده‌انــد،آنـهــا از سـمـپــوزيــوم هفتـه مبـارزه بـا مـواد مـخـدر تـا پـس فـردا جمعه ساكت و آرام سرجايشان خواهند ايستاد.
مرد جوان هنوز به استخوان‌هاي تن فرسوده مجسمه زل زده اســت. بــرايــش خـيـلــي عـجـيــب وتــأثـيـرگـذار اسـت. مي‌گويد: “ آمده بودم خريد كنم، ديدم مردم مدام به سمت نگارخانه در حال رفت و آمدند. من هم آمدم داخل. تا حالا چنين چيزي نديده بودم. اينكه يك عده پير و جوان دور هـم جمـع شـده باشند و اعتياد را به تصوير بكشند. هميـن يـك مجسمـه را كـه نگـاه كنيـد، آدمـي مـي‌بينيـدكه خودش را به زوال و نابودي كشانده، اما هنوزهم دست بـردار نيست. شبيه آدم‌هاي مجنون وديوانه است. شبيه فيلم‌هايي كه از آدم‌هاي گرسنه وسوء تغذيه گرفته نشان مي‌دهند. اما انگار آئينه‌اي نيست تا خودش را و زوال و نابودي خودش را ببيند” .
ايــن مـجـسـمـه بـراي مـرد جـوان حـرف‌هـاي زيـادي دارد وشــايــد ســاعــت‌هــا و روزهــا فـكــرش را مـشـغــول كـنـد. هـمـانطـور كـه مجسمـه كـودكـي كـه از تـرس پـدر و مـادر مـعـتـادش در خـود پـيـچـيـده و صـورتش را پنهان كرده تا دســتـــش حــفـــاظـــي بـــاشـــد بـــراي كــمــتــر آسـيــب ديــدن، بازديدكننده ديگري را تحت تأثير قرار داده است: “ به نظر من مرد معتاد بيشترين آسيب را به خانواده‌اش مي‌زند. اينجا همه اين تصاوير در كنار هم آمده. از مجسمه كودكي كه بخاطر اعتياد مادرش با صورتي بزرگ ومتورم به دنيا آمده تا كيسه‌هاي كوچكي كه دست بي‌پناه يك كودك از ميان آنها خارج شده و به واقع براي ياري گرفتن و نجات التماس مي‌كند. تمامي اين تصاوير تأثيرگذار است و اگر افراد معتاد خودشان و آينده زندگي‌شان را در وجود اين مجسمه‌ها تصور كنند،شايد تصميم بگيرند كه راهشان را تغيير بدهند”.
تـوجـه بعضـي از بـازديـدكننـدگـان نگـارخـانه هنراصفهان سيتي سنتر به گوشه‌اي ديگر و به مجسمه آدمي است كه سر ندارد. خودش سرش را در دستانش گرفته و با حالتي غـيـرطـبـيـعـي ايستاده. مدير برگزاري سمپوزيوم مي‌گويد: “اين هم يك زبان براي گفتن حقيقت د رمورد اعتياد است”.
سـيـنـا طـاهـري كـه مـعـتقد است مجسمه‌سازي يك زبان اسـت،از هـدفـش بـراي بـرگـزاري اين سمپوزيوم اينطور مـــي‌گـــويـــد: “ اعــتــيـــاد يــك مـعـضــل اجـتـمــاعــي اســت و اطلاع‌رساني به هر طريقي در رابطه با اين موضوع وظيفه مـاست. در همين راستا ما تصميم گرفتيم تا با كمك 15 مجسمه ساز پيشكسوت و البته هنرجو، اين سمپوزيوم را برگزار كنيم. هنرمندان پيشكسوت تجربه‌شان را آوردند و هنرجويان هم انگيزه پيدا كرده‌اند تا دركنار هم و به دور ازشعار زحمت بكشند، خاك بخورند، گچ درست كنند، چكش بزنند و عرق بريزند تا تصويري واقعي از آنچه يك معتـاد بـه زندگي خودش، خانواده‌اش،شهرش و جهان پيـرامـونـش هديه مي‌دهد ترسيم كنند. ما معتقديم اينكه مجسمـه‌هـا زنـدگـي يـك فـرد معتـاد را بـه تصـوير بكشند تأثيرگذاري بيشتري در ذهن مخاطب خواهد گذاشت”.
اينجا همه 15 هنرمند،تصوير ذهني خودشان را از اعتياد بر تـن مـجـسـمـه‌هـا تراشيده و سوهان كشيده‌اند؛ خواه اين تـصـويـر، تـصـويـر يك انسان در حال فروپاشي و منزوي باشد،خواه تصويري از ريه‌هايي كه در حال نابودي است يا حجمي شبيه تخم مرغ كه آدم‌هاي قصه اعتياد در حصار آن اسـيـر شـده انـد و دسـت و پـايـشـان قرار نيست به اين راحـتـي‌هـا بـاز شـود. ايـنـجـا هـركس به اندازه برداشت و تصور ذهني‌اش، درد اعتياد را به تصوير مي‌كشد. حتي كـــارنــيـــا دخــتـــر پــنـــج شـــش ســـالـــه‌اي كـــه از بـــرگــزاري نمــايـشـگــاه‌هــاي نـقــاشــي‌اش فــارغ شــده، ايــن روزهــا بـا ذهـنيتي كه از توضيحات مادرش در رابطه با اعتياد پيدا كرده و بر اساس تخيلش حجمي را مي‌سازد،شبيه به يك حـيـوان آدم‌خـوار؛ حـيـوان پـلـيـدي كـه شـايـد تـلـخ‌ترين و زشت‌ترين تصوير ممكن در ذهن او بوده و تمامي هم سن و ســال‌هــايــش نـيــز مـفـهـوم اعـتـيـاد را در هـمـيـن تـصـويـر مي بينند.
بهروز لاري پور مديرنگارخانه هنر اصفهان سيتي سنتر در پاسخ به شوق و اشتياق بازديدكنندگان نسبت به اتفاقي بــي‌نـظـيــر در ايــن مـجـمــوعـه مـي‌گـويـد: “ قـول مـي‌دهيـم ايـن گـونـه سـمـپـوزيـوم‌هـا را ادامـه بـدهـيم. مردم از ديدن مـراحـل ساخت مجسمه‌ها و اينكه تا اين حد از نزديك مـي‌تـوانـنـد كار را لمس كنند و سختي آن را ببينند لذت مـي‌بـرنـد.ايـن اولـيـن سـمـپـوزيـوم مـا در رابـطـه با يكي از مــهــمــتـــريـــن دغـــدغـــه‌هـــاي شــهــرمــان بــود.بـعــد از ايــن، سمپوزيوم‌هايي در رابطه با آب و هوا، جنگل، ترافيك و موضوعاتي از اين قبيل نيز در نظرداريم كه به مرحله اجرا درخواهد آمد”.
در قــســمــتــــي ديــگــــر حــجـــم اســتـــوانـــه‌اي در مــيـــان ديــگـــر مجسمـه‌هـايي كه سعي دارند انساني را به تصوير بكشند، تنهـاسـت. تصويري متفاوت از آنچه تا به حال ديده شده. استـوانـه سفيـد رنـگ، فيلتـر سيگـاري را نشـان مـي‌دهـد كـه بالاترين نقطه آن در حال خاكستر شدن است. اين حجم اما بيشتر از آنكه سيگار و خاكسترش را به نمايش بگذارد،شبيه به شهري است كه لحظه به لحظه در حال ويراني است. در بالاترين نقطه استوانه،خاكسترها كاملاً شبيه به خانه‌هاي ريز و درشت دركنار هم قرار گرفته‌اند و قرار است با هر پك زدن به سيگار بخشي از اين شهر هم فرو بريزد. مرد جوان حالا روبروي اين استوانه ايستاده و پلك نمي‌زند. شهري كه در حال ويراني است خيلي هم به چشمش غريب نيست. سرش را به سمت اولين مجسمه با استخوان‌هاي بيرون زده بر مي‌گرداند اما اين بار درنگاهش چيز ديگري به چشم مي‌خورد.
